Mijn leven met kanker

Het is augustus 2014 als Adri's wereld volledig op zijn kop komt te staan. Ze krijgt de diagnose longkanker. Van haar huisarts krijgt zij een folder van ons Toon Hermans Huis. Ruim twee jaar later, en gelukkig weer zo gezond als een vis, vertelt Adri haar verhaal.

Adri van Sloten: getrouwd, twee dochters, trotse oma en een harde werker. Tot augustus 2014. De longarts brengt haar het slechte nieuws: Longkanker in de linker longkwab. "Ik longkanker? Oké dan moet die kanker er dus uit”, dacht ik, zo nuchter als ik ben. Ik besefte totaal niet wat mij overkwam. Ik kreeg chemo, moest geopereerd worden en omdat de wond openging ben ik erg ziek geweest en had ik bijna een jaar nodig om te herstellen. En dan zit je ineens thuis. Ik werkte altijd en nu zat ik daar maar. Thuis, alleen met mijn man, geen idee wat ik moest doen. Ik zat totaal in de put.  Ik ging naar de huisarts die mij doorverwees naar maatschappelijk werk en mij een folder gaf van het Toon Hermans Huis Ede, een inloophuis voor mensen met kanker. Was dat dan misschien iets voor mij?''

Adri maakte een afspraak met maatschappelijk werk en besloot de folder van ons Toon Hermans Huis nog even te bewaren. "Totdat mijn dochter op een dag zei: “Mama, waarom ga je niet gewoon? Ik ga wel met je mee.” Hartstikke lief natuurlijk, zeker omdat het in die tijd voor mijn kinderen ook niet makkelijk was. Ik was inmiddels zoveel afgevallen dat mijn dochter bijna bang was om mij te zien. Ik besloot te gaan, een afspraak maken hoefde niet, we konden zo binnenlopen.

We werden vriendelijk ontvangen en mijn dochter vertelde waarom wij hier waren. Ton, één van de gastheren, luisterde naar ons verhaal. Nou ja ons verhaal, mijn dochter vertelde en ik vulde af te toe aan", herinnert Adri zich. Want al had ze haar verhaal al vaak aan mensen in haar omgeving verteld, dit was toch anders. Je verhaal zomaar delen met een wildvreemde.

"En toen deed Ton iets waardoor er met mij iets gebeurde. Hij vertelde mij zijn verhaal. Hoe hij kanker had gekregen. Hij vertrouwde mij zijn verhaal toe en toen durfde ik mijn verhaal ook te vertellen. Ik heb gehuild, zo vreselijk gehuild, alles kwam eruit. Mijn operatie, de chemo's, mijn broer die aan kanker overleed toen ik mijn tweede chemo kreeg, de angsten van mijn kinderen, mijn kleinkind die vroeg of oma nou dood ging, mijn jeugd... het luchtte zo op. Het gevoel dat ik niet de enige was die ziek was, en er echt naar mij geluisterd werd, sterkte mij enorm.' 'En daar bleef het niet bij. Adri besloot vaker te willen komen. "En elke keer vertelde ik mijn verhaal opnieuw. Tineke heeft ook zo goed naar mij geluisterd. Haar moet je ook echt even noemen", zegt Adri. "Weet je wat zo fijn was? Het was niet erg dat ik mijn verhaal steeds weer vertelde én ik hoefde mijn gezin er niet mee te belasten. Zij hadden tenslotte hun eigen zorgen."

Inmiddels zijn we twee jaar verder. De kanker is weg, maar Adri komt nog steeds graag bij ons Toon Hermans Huis. Gewoon voor de afleiding, praten over koetjes en kalfjes. Het liefst op dinsdagmiddag, maar ook op de eerste zondag van de maand als gastvrouw Ida een Bakkie Troost inschenkt.

De tijd tussen de controles bij de longarts wordt steeds langer. ''In juli mag ik weer. Ik moet dan altijd eerst foto's laten maken. Als ik daarna bij de longarts binnenkom, zie ik gelijk aan zijn gezicht hoe ik ervoor sta. Een spannende tijd. Als zo'n afspraak dichterbij komt, slaap ik niet van angst. Maar ook dan weet ik dat ik in het Toon Hermans Huis terecht kan en bij de vrijwilligers weer een luisterend oor vind."