Mijn leven met kanker

Onze gasten hebben allemaal hun eigen reden om ons inloophuis te bezoeken. Ze zijn zelf ziek of ziek geweest. Hebben een partner, ouder, broer of zus met kanker of vinden het fijn om met lotgenoten te praten. Ze bezoeken een thema-avond, maken deel uit van ons koor of komen naar een creatieve workshop om even los te zijn van de dagelijkse zorgen rondom het ziek zijn. 

John Wijsmuller weet sinds een jaar dat hij prostaatkanker heeft met uitzaaiingen in zijn botten. Bij een zoektocht op internet ontdekte hij ons Toon Hermans Huis. “Een inloophuis dat gedurende de vakantie geopend was en waar ik de hele zomer kon komen schilderen, daar wilde ik heen”, zegt John. “Ik vond het geweldig en kom nu al twee maanden elke week.”

John houdt van schilderen, het liefst met anderen, want dat is wel zo gezellig. De schilderclub waar hij normaalgesproken graag komt, was deze zomer dicht dus ging John op zoek naar een alternatief. “En toen kwam ik bij het Toon Hermans Huis terecht. We zijn allemaal kankerpatiënten of naasten van, maar dat betekent niet dat het alleen over ziek zijn gaat. Integendeel, we hebben het ook gewoon heel gezellig met elkaar.”

John vertelt zijn verhaal. “Het is juli 2017 als ik niet meer kan lopen van de pijn. Ik ben in korte tijd enorm afgevallen.

De weegschaal geeft 25 kilo minder aan, seks is niet fijn en plassen doet pijn. Dit was foute boel”, dacht ik. Enige tijd later wordt Johns gevoel bevestigd. “Ik kreeg te horen dat ik prostaatkanker heb met uitzaaiingen in mijn botten.”

Direct beginnen de behandelingen. “Ik kreeg een spuit, een chemische castratie, die zes maanden werkt. Door die injectie wordt er geen testosteron meer aangemaakt én de groei en deling van de kankercellen stopt. Ik merkte gelijk resultaat. Twee weken later liep ik weer, ik vond het geweldig.”

John krijgt een bestraling van zijn heup, elke drie maanden een infuus om zijn botten sterker te maken, zes chemobehandelingen en prednison om alle narigheden van de behandelingen te onderdrukken.

“Van de kanker ben ik heel ziek geweest. Ik zag eruit alsof ik dood ging. Mensen schrokken als ze mij zagen en liepen van schrik weg. De chemo’s ontnamen me alle energie. Ik kwam erachter dat hormonen bepalen wie je bent. Ik raakte steeds dieper in de put. Ik zat veel thuis, liep met een rollator of wandelstok en de boodschappen thuisbrengservice bleek een uitkomst. Dankzij mijn hondje moest ik nog wel drie keer per dag de deur uit.”

Als het wat beter gaat, besluit John te gaan daten voor vriendschap. Dat had hij in het verleden al vaker gedaan, maar het bleek erg lastig om iemand te vinden die dacht net als hij. “Maar nu was ik ziek en wat ik eerst zo belangrijk vond, bleek helemaal niet zo belangrijk te zijn. Ik heb nu drie hele leuke vriendschappen met vrouwen met wie ik regelmatig wat ga eten of bijvoorbeeld naar een concert ga. Ik verbaas mij er nog steeds over hoe zoiets kan gaan.”

Eén jaar later

John is inmiddels een jaar verder. “Lopen gaat goed en er is weer 10 kilo bij. Mijn PSA-waarde is nul en ook mijn testosteron is nul. Dat betekent dat het goed werkt. Het warme weer is voorbij en ik voel mij beter. Vandaag heb ik een geweldige dag. Genezen doe ik niet, maar ik ben optimistisch. Ik pas mij aan aan de omstandigheden waarin ik nu zit.”

En blijf je ook nu de zomer bijna voorbij is bij ons schilderen? “Ik vind het heel fijn dat het Toon Hermans Huis ook in de zomervakantie geopend was. De opzet van de schildermiddagen is perfect. Het schilderen is twee middagen per week, ik ga op dinsdagmiddag. Alle materialen zijn aanwezig; penselen, doeken en acrylverf. Ik gebruik mijn eigen spullen, gewoon omdat ik het gewend ben, maar dat hoeft dus niet. Het lotgenotencontact vind ik heel fijn. Ik kan ook thuis schilderen, maar samen schilderen is gewoon zoveel leuker. We stimuleren elkaar en dat werkt opbeurend. Het was een mooie invulling van deze zomer en ik ga zeker door!”