Mijn leven met kanker

Onze gasten hebben allemaal hun eigen reden om ons inloophuis te bezoeken. Ze zijn zelf ziek of ziek geweest. Hebben een partner, ouder, broer of zus met kanker of vinden het fijn om met lotgenoten te praten. Ze bezoeken een thema-avond, maken deel uit van ons koor of komen naar een creatieve workshop om even los te zijn van de dagelijkse zorgen rondom het ziek zijn.  Marion  schildert wekelijks bij onze teken– en schilderclub Lijn en Kleur. “Ik ben eerst mijn man en later mijn vriend verloren aan kanker en met hen veel van mijn vrienden en kennissen... En toen ontdekte ik het Toon Hermans Huis Ede.” Marion vertelt haar verhaal.

“Nico was de liefde van mijn leven. Hij was 25 jaar ouder dan ik, maar hij was het gewoon voor mij. Hij had tien jaar kanker toen hij in 2006 overleed. Eerst had hij darmkanker. Hij werd geopereerd en kreeg 44 bestralingen.” Een stoma is onvermijdelijk, maar lichamelijk gaat het redelijk goed. “Een jaar later tijdens een controle wordt er een plekje op zijn lever ontdekt. Een plekje dat er tijdens de operatie die volgt drie blijken te zijn. Weer volgen er 40 bestralingen.” 

En het is nog niet voorbij. Weer wordt er een gezwel ontdekt, dit keer op zijn stuitje. Nico moet om de week aan de chemo. Dit duurt vijf jaar. “Soms vroegen we weleens aan de oncoloog of hij een chemo kon overslaan. Even een pauze van alles. Nico en ik waren altijd gek op varen en hadden een caravan en boot in Giethoorn. Als het ook maar even kon, waren we daar te vinden. Samen met onze zoon. Nico was altijd opgewekt, stond positief in het leven en klaagde nooit als hij pijn had.” Marion zorgt 24/7 voor haar man. Nico grijpt elke behandeling aan. Niet alleen voor zichzelf, maar ook omdat ze er in het ziekenhuis van konden leren. “Elke uitslag was weer spannend. We namen altijd een fles wijn mee. En als de uitslag goed was, was die fles voor dokter Balk.”

Dan gaat het steeds slechter met Nico. Hij verblijft regelmatig in het ziekenhuis. Het is 2006 als in september de vrouw van zijn schoolvriend Nees, ook een vriendin van Marion, plotseling overlijdt. Als binnen veertien dagen nog een vriend van Nico plotseling overlijdt, is dat de druppel. “Nico kon niet meer. Samen vertelden we onze zoon Nick die toen 13 jaar was, dat papa niet meer thuis zou komen. Hij heeft nog lekker bij hem gezeten en toen kwam het onvermijdelijke afscheid. Uiteindelijk is Nico twee dagen later in mijn armen overleden.”

Marion verliest niet alleen haar grote liefde, maar ook veel vrienden. Marion en haar zoon Nick zijn vanaf dan op elkaar aangewezen en krijgen een hele sterke band met elkaar. “Sommige mensen belden nog één keer, anderen lieten helemaal niets meer van zich horen. Als weduwe was ik blijkbaar een bedreiging.” In Nees vindt Marion haar gelijke. Ook hij is zijn vrouw verloren en Marion en Nees krijgen een relatie. “We woonden niet samen, maar hadden het goed samen.” Het is net Kerst geweest als Nees Marion belt. “Nees had bloed geplast.”

Twee weken later volgt de diagnose: blaaskanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren in zijn buik. Opereren kon niet meer. Chemo zou zijn leven alleen rekken. Nees had nog drie maanden. “Ik ben zoveel mogelijk bij hem geweest. Op een avond in maart werd hij ineens vreselijk bang. We gingen slapen… en Nees werd niet meer wakker... Precies zoals hij het gewild had. Ik kon niet meer. Weer moest ik afscheid nemen. Ik had nergens meer zin is. Ik kookte alleen, omdat ik moest eten. Weer moest ik afscheid nemen van een aantal mensen om ons heen. 

En toen kwam ik Jantina tegen, de schilderdocent van het Toon Hermans Huis. We raakten in gesprek en Jantina vertelde dat zij schilderles gaf. Ik was altijd al gek op schilderen en besloot een keer te gaan. En nu kom ik hier elke week. Het is gezellig en als ik wil praten kan dat. De sfeer is heel goed. Als iemand het moeilijk heeft, is daar ruimte voor, maar er wordt ook gelachen met elkaar. Wat ik ook zo fijn vind, is dat ik hier altijd terecht kan, ook in de zomer als het vakantie is. Ik kijk er elke week naar uit.”