Mijn leven met kanker

Onze gasten hebben allemaal hun eigen reden om ons inloophuis te bezoeken. Ze zijn zelf ziek of ziek geweest. Hebben een partner, ouder, broer of zus met kanker of vinden het fijn om met lotgenoten te praten. Ze bezoeken een thema-avond, maken deel uit van ons koor of komen naar een creatieve workshop om even los te zijn van de dagelijkse zorgen rondom het ziek zijn. Annelies is één van hen. Ze deelt haar verhaal.

We nemen plaats in één van de zitjes in onze hal. Het is dinsdagmiddag, de middag dat Annelies altijd komt schilderen. Vandaag mag ik haar interviewen over haar leven met kanker. “Het moet wel een positief verhaal worden hoor, want zo ben ik.” Dat is beloofd. Eerst stelt Annelies zich kort voor. “Annelies ter Horst, nog net 59 jaar, getrouwd, drie dochters én drie lieve schoonzoons. Ik werk als bloembindster, fotografeer graag en hou ervan om creatief bezig te zijn.”

In 2014 krijgt Annelies voor de eerste keer borstkanker. “Ik hoefde alleen geopereerd te worden. Geen chemo, geen bestraling, wel een borstamputatie. En toen was de kanker weg. Ik kon weer verder en dat deed ik ook.” In 2018 komt de kanker terug. “Ik had pijn onder mijn arm. Ik wist niet wat het was, maar het voelde niet goed. Ik werd onderzocht en had weer borstkanker. En dat nog wel aan de kant waar mijn borst was weggehaald. Het was een andere soort. Serieuzer ook, want de borstkanker was nu uitgezaaid naar mijn borstbeen en een rib in mijn rug. Dit keer was opereren niet genoeg. Ik kreeg chemo, werd geopereerd en bestraald en heb daarna nog één jaar immunotherapie gehad. En nu is alles weer weg. Ik heb ook echt het gevoel dat ik beter ben.” Voel je je ook weer de oude? “Ik merk dat ik kwetsbaarder ben. Elk virus pak ik mee. Dat valt me tegen. Achteraf gezien ben ik in 2014 te snel weer begonnen met werken. Ik had veel minder energie en kon dingen minder goed aan. Dat was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb moeten leren dat ik mag zijn wie ik ben ook al heb ik kanker gehad. Het is niet klaar als de behandelingen klaar zijn. Het is echt belangrijk om de tijd te nemen. Dat heb ik mij in 2014 niet goed genoeg gerealiseerd.

Deze tweede keer kanker was sowieso anders. De eerste keer ging het veel vaker door mijn hoofd dat ik dood zou kunnen gaan. Bij de tweede keer dacht ik dat dat nu dan wel zou gebeuren, maar kijk, ik ben er nog steeds en het gaat goed met mij. Ik geef de moed niet op. Ik werk al halve dagen, sport drie keer in de week en vind het heerlijk om creatief bezig te zijn. Ik blijf positief!”

Wanneer kwam je voor het eerst in ons Toon Hermans Huis? In het begin van 2019 vroeg Regien mij in de bloemenwinkel waar ik werk of  ik niet eens naar het Toon Hermans Huis wilde komen.  “Ik wist het niet, ik dacht: ‘Dat is toch niets voor mij. Al die verhalen, ik heb al genoeg aan mijzelf.’ Toen vertelde Regien over het schilderen. Dat wilde ik altijd al graag doen. Toen ik de eerste keer ziek was, had ik eens een korte schildercursus gevolgd en dat vond ik toen heel leuk om te doen. Ik besloot toch maar eens te gaan kijken… en dat is nu bijna een jaar geleden.“ En is het zoals je dacht? “Nee helemaal niet. Het schilderen is heerlijk, ik hoef even helemaal nergens aan te denken.” En de verhalen van anderen?  “Het is fijn om met elkaar mee te leven. Soms

wordt er helemaal niet over het ziek zijn gepraat, maar als er wel wat is, bijvoorbeeld als iemand tegen een controle op ziet, dan zijn we er voor elkaar. Er is hier altijd iemand die naar je luistert. Uitleggen waarom het even niet lukt, is niet nodig. We begrijpen elkaar en hebben aan een half woord genoeg.”

Het is inmiddels bijna half twee. De cursisten van Lijn en Kleur verzamelen zich in de creatieve ruimte. Voor Annelies de hoogste tijd om ook lekker te gaan schilderen, want daar komt ze tenslotte voor. Henrike heeft  alles al klaargezet. Annelies plaatst haar kleurrijke doek op één van de schildersezels. Vandaag gaat zij verder met het naschilderen van een foto die  zij maakte tijdens een vakantie in Peru. De komende twee uur kan zij weer lekker aan de slag.

Dankjewel voor het delen van je positieve verhaal Annelies!