Mijn leven met kanker

Onze gasten hebben allemaal hun eigen reden om ons inloophuis te bezoeken. Ze zijn zelf ziek of ziek geweest. Hebben een partner, ouder, broer of zus met kanker of vinden het fijn om met lotgenoten te praten. Ze bezoeken een thema-avond, maken deel uit van ons koor of komen naar een creatieve workshop om even los te zijn van de dagelijkse zorgen rondom het ziek zijn.

Jeannette van Grunsven kreeg vijf jaar geleden de diagnose baarmoederkanker. En hoewel zij eigenlijk vond dat zij helemaal niet in ons Toon Hermans Huis thuis hoorde, is ze nu toch blij dat ze de stap genomen heeft. “Waarom? Je krijgt hier echt een warme mantel om je heen?” Jeannette deelt haar verhaal.

“Zeventig jaar was ik toen de baarmoederkanker bij mij ontdekt werd. Er volgde een grote operatie. Mijn baarmoeder moest verwijderd worden, maar de operatie ging niet zoals gepland. Tijdens de operatie kreeg ik een hartinfarct. Lag ik daar na de operatie ineens op de hartbewaking in plaats van op de afdeling gynaecologie. En ik was dus niet alleen kankerpatiënt, maar ook hartpatiënt. Dat doet wel wat met je.

De chirurg had gelukkig wel goed nieuws voor mij. De omgeving van de baarmoeder was ook onderzocht en er waren geen uitzaaiingen. De kanker was weg en er waren geen bestralingen of chemo’s nodig.

Toen ik een tijdje later weer opgeknapt was en in het dorp liep, kwam ik Ida tegen. Ik kende Ida van de toneelvereniging. Ida vroeg hoe het met mij ging en of ik het leuk vond om straks een kopje koffie bij haar te komen drinken. Dan moest ik wel naar het Toon Hermans Huis komen, want daar is zij gastvrouw. Mijn eerste reactie was dat ik daar helemaal niet thuis hoorde. Ik had dan wel kanker gehad, maar ik had geen nare nabehandelingen gehad en was weer beter.”

Omdat Ida Jeannette al kende, durfde ze wel een beetje aan te dringen. “Natuurlijk ben jij net zo goed welkom, waarom zou jij er niet bij horen?”, zei Ida “kom maar gewoon”. En dat deed Jeannette. En hoe was de kennismaking met ons inloophuis? “Vanaf het eerste moment dat ik hier binnenkwam, voelde het alsof ik een warme mantel om mij heen kreeg. Mentale hulp om om te gaan met mijn kanker had ik niet nodig, ik was immers weer gezond, maar wat ik wel heel fijn vond, was het contact met lotgenoten.

Elke eerste zondag van de maand kom ik naar Bakkie Troost, een heerlijk moment op de zondag. Waar ik ook elke keer weer naar uitkijk, zijn de creatieve workshops. Elke donderdag schilder ik bij Lijn en Kleur, op de derde vrijdag van de maand ga ik naar Kleuren voor volwassenen en als er een workshop sieraden maken is, ben ik de eerste die zich aanmeld. Daarom vind ik het ook extra leuk dat er vanaf nu elke maand een creatieve workshop wordt gegeven. Dat kan wat mij betreft niet vaak genoeg zijn!”

Denk je er nog steeds zo over dat je hier misschien niet thuis zou horen? “Nee, zeker niet. Ik ben hier echt op mijn plek. Soms hoor je natuurlijk ook wel eens moeilijke verhalen, maar dat geeft niet.

Het is fijn om verhalen te kunnen delen en we leven met elkaar mee als iemand een belangrijke uitslag krijgt. Ik ben gewoon heel blij met het Toon Hermans Huis, ik vertel er iedereen over.”