SCHILDEREN

Ik weet niet hoe ‘k het deed
Ik deed het om het doen
Toen werd het blauwe blauw
Toen werd het groene groen

Zo gaat het telkens weer
Er is dat ene ‘iets’
Het stuurt mij elke keer
Ik zelf... doe vrijwel niets

Zo’n vijf jaar geleden vroeg Regien mij of ik het schilderen wilde begeleiden op de dinsdagmiddag in het Toon Hermans Huis. Het werd een nieuwe groep, aangezien de donderdaggroep te vol werd. Daar hoefde ik destijds niet lang over na te denken. Uiteraard gaf Regien mij wel mee dat ik moest beseffen dat het om een bijzondere groep mensen zou gaan. Mensen die geraakt worden door kanker, die heftige dingen hebben doorstaan en/of moeten doorstaan. Maar die graag wat afleiding vinden in het creatief bezig zijn. Als voormalige buurvrouw wist ze natuurlijk dat het ook met mij wat zou gaan doen. En dat is zo!

Maar ik vond en vind het een enorme eer dat ik wat mag bijdragen aan het werk van het Toon Hermans Huis in Ede. Daarnaast is het fantastisch om te zien wat mensen maken. Sommigen hebben nog nooit geschilderd als ze binnenkomen. En het is een feest om te zien hoe ze zich snel op creatief vlak ontwikkelen. Ik heb heel vaak de startopmerking gehoord: ‘Ik kan het niet hoor!’ Maar dan zei ik: ‘iedereen kan schilderen, en er zijn 1000 manieren, maar het belangrijkste is dat je er lol in hebt’.

Er komen ook mensen die al fantastisch kunnen schilderen. Er worden door iedereen prachtige werken gemaakt. Ik ben ongelooflijk trots op de mensen die komen schilderen. En ik heb heel veel geleerd van de kracht en positiviteit van de mensen in mijn groep. Het zijn stuk voor stuk prachtmensen.

Natuurlijk hebben we ook verdrietige dingen gedeeld. Zo hebben we in de afgelopen jaren afscheid moeten nemen van Bernadette, Airis en Wout. Heel lieve, kleurrijke en boeiende mensen. We steunden elkaar in het verdriet. Ook heb ik heel veel steun mogen ontvangen tijdens het ziekbed en overlijden van mijn 9-jarige neefje Jarno. Op dinsdagochtenden voor de schilderlessen was ik bij hem, zodat mijn zusje kon werken.

De reden waarom ik nu stop bij het Toon Hermans Huis is ook dat ik wat meer tijd aan mijn familie wil besteden. Het was een moeilijke keuze, omdat ik ook enorm van onze ‘kwasters’ ben gaan houden.

Gelukkig heb ik een goede opvolger gevonden in Annette Bosman, die ik al jaren ken omdat we in hetzelfde schildercollectief ‘Xplorion’ schilderen. Ik weet zeker dat de schilders veel van haar kunnen leren en daarnaast is ze een warm en betrokken mens.

Dus dat zit wel goed! Ongeveer eenmaal per zes weken heeft ze op dinsdagmiddag overleg op haar werk. En dan mag ik voor haar invallen. Het is een fijn gevoel, dat ik zo nog contact kan houden.

Toch heeft mijn groep op de laatste officiële schildermiddag met mij, een overweldigend afscheid georganiseerd met bloemen, kaarten, speeches en cadeaus.

De vogels in mijn tuin zullen mij altijd herinneren aan de gezellige, warme, kwetterende, zorgzame, betrokken lieverds van de dinsdagmiddag schildergroep.

Dankbaar ben ik voor alle ontmoetingen die ik bij het Toon Hermans Huis heb gehad. Met mijn ‘kwasters’, de coördinatoren, de gastvrouwen en –heren, bestuursleden etc.

Ik wens iedereen het allerbeste.

Lieve groet en tot ziens,

Henrike van de Kraats

ONTMOETING

‘k Ontmoet soms mensen
die mij hevig inspireren
niet door een zware doordachte filosofie
maar wat zonlicht op hun kaken
kan mij diep van binnen raken
of de sterke blik die ‘k in hun ogen zie

Toon Hermans