Overslaan en naar de inhoud gaan

Willem Hendriksen en Petra de Bruijn zijn twee van onze bijna vijftig vrijwilligers in het Oncologisch Centrum. Vanwege de coronamaatregelen ligt hun werk in Ziekenhuis Gelderse Vallei nu al 10 maanden stil. Ze missen het enorm. “We beginnen liever vandaag dan morgen weer.”

Toevallig begonnen ze op hetzelfde moment aan hun opleiding tot gastheer/vrouw, nu zo’n 2,5 jaar geleden. Willem kende onze gastvrouw Ida via zijn werk. “Ida wist dat ik mijn vrouw Jolanda verloren was nadat ik 22 jaar voor haar had gezorgd. Op een dag vroeg ze of ik mijn eigen ervaringen zou willen inzetten voor andere mensen in dezelfde situatie en gastheer wilde worden bij het Toon Hermans Huis. ‘Waarom eigenlijk niet?’, dacht ik. Ik had jaren in deze situatie gezeten. Advies geven kan ik niet, maar ik kan mensen wel een luisterend oor bieden. Dat is het allerbelangrijkste wat mensen nodig hebben. Zeker als ze in een wachtkamer zitten en wachten op een spannende uitslag. Of wanneer de een is opgehaald voor een onderzoek en de ander alleen achterblijft. Wat had ik het fijn gevonden als er in de tijd dat mijn vrouw ziek was een vrijwilliger was geweest die even een praatje met mij gemaakt had. De patiënt zelf krijgt alle hulp die hij of zij nodig heeft, behandelingen, maar ook gesprekken met bijvoorbeeld een psycholoog. Voor de naasten is die mogelijkheid er niet. Even je verhaal kwijt kunnen, anders dan bij familie, kan zo enorm helpen. “

Ook Petra wilde graag vrijwilligerswerk doen. Van Rianne, een schoonheidsspecialiste die schoonheidsbehandelingen geeft aan mensen die in het Oncologisch Centrum een behandeling tegen kanker ondergaan, had ik al over dit werk gehoord.
Toen ik bij Malkander informeerde naar vrijwilligerswerk zei Hazel Hageman tegen mij: ‘Ik weet wel wat voor jou, gastvrouw worden op de dagbehandeling in het Oncologisch Centrum.  Nou toen was één en één twee en heb ik de coördinator gebeld voor een afspraak. Dat is nu 2,5 jaar geleden. Ik merk dat ik in mijn rol gegroeid ben. Ik dacht dat het alleen verdrietig zou zijn, maar ik merk juist dat je met een grapje heel goed het ijs kan breken. Als je maar positiviteit  en humor uitstraalt.”

Rotziekte

Geldt dat voor Willem ook? “Jazeker,  als je 22 jaar tegen kanker hebt meegevochten, weet je wat mensen meemaken. Je mag best laten merken dat het heel erg is wat hen is overkomen. Ik kan ze niet helpen, maar luisteren kan ik wel.”

Willem en Petra missen het contact met de patiënten. We willen graag weten hoe het met ze gaat. Veel mensen zoeken ons op als ze bij de dokter zijn geweest.  Dan komen ze even vertellen wat de uitslag was of hoe het nu met ze gaat. Ik vraag me steeds af hoe het nu met ze gaat. Die ene mevrouw in haar rolstoel uit Lunteren die mij vertelde dat het niet zo lang meer zou duren… Ik weet niet eens of ze nog leeft. Of die zwangere jonge vrouw met borstkanker… We weten het niet. “Hoe angstig moet dat zijn”, zegt Petra “dan heb je al zo’n rotziekte en dan ook nog in deze coronatijd.” 

Willem zou zijn ervaringen graag breder inzetten om partners te ondersteunen. “Ik zou graag een buddy voor hen zijn. Op dit moment zijn er alleen buddy’s die ervaringsdeskundige zijn omdat zij zelf darm– of borstkanker hebben gehad. Ik denk dat ik als partner ook van betekenis kan zijn voor partners van mensen met borstkanker.”

Ook het contact met de verpleegkundigen en artsen wordt door Willem en Petra gemist. “We merken echt dat ze het fijn vinden dat wij er zijn. Dat het gewaardeerd wordt als wij ze werk uit handen nemen door bijvoorbeeld een patiënt weg te brengen voor een onderzoek. Hopelijk kunnen we ook hen snel weer ontlasten.”